Ancak tıpkı düz bir ekranda izlenen 3D bir sinemadaki üzere, bu 2D yüzeydeki manzaralar, yansıtılma biçimlerine bağlı olarak üç boyutlu bir derinlik hissi veriyor.
Yani etrafımızdaki dünyayı karmaşık, üç boyutlu bir yapı olarak algılasak da, Profesör Taylor bunun yalnızca bir yanılsama olduğu görüşünde.
Bu durum, hayatlarımızın yahut kainatın daha az “gerçek” olduğu manasına gelmiyor; sırf cihanın düşündüğümüzden çok daha tuhaf olabileceğini gösteriyor.
HOLOGRAFİK CİHAN TEORİSİ NEDİR?
Evrenin bir hologram olduğu fikri bilimkurgu sinemalarını akla getirse de, fizikçilerin bahsettiği hologram, iki boyutlu bir yüzeye sahip olmasına karşın üç boyutlu üzere görünen bir yapıdır.
Daily Mail’e konuşan Profesör Taylor ve aynı görüşteki başka bilim insanları, cihanın tamamının iki boyutlu bir yüzey olduğunu, lakin üç boyutluymuş üzere bir görünüme sahip olduğunu düşünüyor.
Bu teoriye nazaran, cihan katı bir kütle yerine daha çok içi boş bir küre üzere düşünülmeli. Güneş sistemleri ve galaksiler bu kürenin içindeki 3 boyutlu boşlukta bulunuyor, lakin kozmosun temel yapısı sadece iki boyuttan oluşuyor.
“Holografik ilke”ye nazaran, gezegenlerin ve yıldızların hareketlerini açıklamak için sırf bu iki boyutlu yüzeyde olup bitenleri bilmek kâfi.
Profesör Taylor bu görüşlerini şu halde açıklıyor:
Bunu görselleştirmek çok güç. Lakin bir atomun içinde ne olduğunu hayal etmek de sıkıntı. 20. yüzyılın başlarında, atomların kuantum kurallarına uyduğunu öğrendik. Bu da günlük gerçekliğimizden hayli farklıydı. Holografi bizi daha da uç bir dünyaya götürüyor: Yalnızca kuvvetler kuantum doğalı değil, boyut sayısı da algıladığımız gerçeklikten farklı.
BU, KAİNATIN GERÇEK OLMADIĞI MANASINA MI GELİYOR?
Holografik teoriyle ilgili en büyük yanlış anlaşılmalardan biri, kozmosun gerçek olmadığı yahut bir simülasyon olduğu fikridir.
Günlük hayatımızdaki hologramlar ekseriyetle biri tarafından yansıtılır ve isteğe bağlı olarak açılıp kapatılabilir, lakin bilim insanlarının kastettiği şey bu değildir.
Profesör Taylor, bunu “Matrix sinemaları düşündürücü lakin holografiyi tam manasıyla yansıtmıyor” tabirleriyle açıklarken, ABD Güç Bakanlığı’na bağlı Fermilab laboratuvarı da kainatın bir “simülasyon” olduğu fikrinin aldatıcı olduğunu belirtiyor:
Evrenimizin üç boyutlu üzere görünmesinin iki boyutlu bir temel seviyede kodlandığı manasına gelmesi, bu yansımayı yapan bir varlık olduğu manasına gelmez.
Yani, cihan nitekim holografik olsa bile, Matrix’teki üzere bir simülasyonun varlığı kastedilmiyor.
Bilim beşerlerine nazaran yerçekimi ve üçüncü boyut, “ortaya çıkan” özelliklerdir. Southampton Üniversitesi’nden matematiksel fizikçi Profesör Kostas Skenderis bu tezi sıcaklığa benzetiyor:
Sıcaklık üzere düşünün. Her bir atomun sıcaklığı yoktur; sadece pozisyonu ve suratı vardır. Lakin kâfi sayıda atom bir ortaya geldiğinde ve etkileşime girdiğinde, sıcaklık dediğimiz özellik ortaya çıkar. Sıcaklık, temel parçacıkların tabiatında yoktur. Lakin topluca ortaya çıkan bir özelliktir. Bu, sıcaklığı daha az gerçek yapmaz; tersine açıklar.
Bu teze nazaran, yerçekimi ve üçüncü boyut da, 2D cihanın kesimlerinin muhakkak formlarda etkileşimi sonucu ortaya çıkıyor.
BİLİM İNSANLARI NEDEN KOZMOSUN HOLOGRAM OLDUĞUNU DÜŞÜNÜYOR?
Bu sorunun karşılığı, Stephen Hawking’in ortaya attığı “bilgi paradoksuna” dayanıyor. Bu paradoks, kara deliklerin fiziğin temel maddelerinden birini ihlal ettiğini öne sürüyor.
Fiziğin bir maddesine nazaran husus yoktan var edilemez yahut yok edilemez. Benzeri halde, kuantum fiziğinde de bilgi yoktan var edilemez ya da büsbütün yok edilemez.
Bilgi paradoksuna nazaran, modüllerine ayrılan bir not, kesimleri bir ortaya getirildiğinde tekrar okunabilirken, kara deliğe atılan bir nota bir daha ulaşılamaz.
Bilim insanları 1970’lerin sonlarında bu sorunu aşmanın yolunun kara deliklere iki boyutlu olarak bakmak olduğunu fark ettiler.
Bu görüşe nazaran, not kara deliğe atıldığında bilgi yok edilmez, kara deliğin iki boyutlu sonuna “yayılır”.
Bu, bilgi paradoksunu keşfeden Stephen Hawking’in de hayatının son yıllarında benimsediği görüştü.
Dünyaya iki boyutlu bakmanın kimi durumlarda fiziği anlamayı kolaylaştırdığını savunan bilim insanları, bu perspektifin bilhassa Büyük Patlama’nın birinci saniyeleri yahut kara deliklerin içi üzere yerçekiminin çok güçlü olduğu anlarda çok işe yarayacağı görüşünde.
Profesör Skenderis, söz konusu perspektifi “Kara delik fiziği bize 3D kozmosu açıklamak için sadece 2D bilgiye muhtaçlık duyduğumuzu gösteriyor” sözleriyle açıklıyor.
BU TEORİNİN İSPATI VAR MI?
Profesör Taylor, bu teoriye dair şimdi “kesin kanıt” bulunamadığını belirtse de, bilim insanları teori üzerinde çalışmaya devam ediyor.
Bunun için en güzel yerin ise, kainatın en erken anlarının izlerini taşıyan Kozmik Mikrodalga Art Plan (CMB) radyasyonu olduğu düşünülüyor.
Chicago Üniversitesi’nden astrofizikçi ve Fermilab Parçacık Astrofiziği Merkezi yöneticisi Profesör Craig Hogan, bu radyasyonun “holografik gürültü” taşıması gerektiğini öne sürüyor.
CMB ve büyük ölçekli tüm yapılar, kuantum-yerçekimsel gürültüden doğmuş olmalı,” diyen Hogan, “Eğer cihan holografikse, CMB deseninde bunun izlerini görmeliyiz. Kozmosun yaratılış sürecinin bir yansımasını taşır.
Profesör Hogan ayrıca, CMB’nin gökyüzünde “şaşırtıcı simetriler” gösterdiğini ve bunların holografik cihanda beklenen işaretler olduğu görüşünde.
Skenderis ise, dataları “Holografik modellerin öngörülerini, CMB’nin gözlemlenen özellikleriyle test ettik ve harika bir ahenk bulduk. Bu, bugüne kadar holografiye dair tek direkt gözlemsel test” diyerek kıymetlendiriyor.
Kaynak: Timetürk
Bir yanıt bırakın